Dignified Repose..: On deactivating a facebook profile

I thought I must share this here.

Dignified Repose..: On deactivating a facebook profile: ---- So off late, I have been coming across this general tendency of people to label deactivating a facebook account as a ‘pub...

Jaan Jigiri Dosth #1 - Nivash

     Mr. Nivash Shanmugham, S/o Bottle Mani. My friendship with this guy has story and drama enough to qualify as film-worthy. We both are from the same city and I never knew this guy until our college life began. Thanks to Karthik Vasudevan, we met and the wavelengths matched – that was probably when they figured out that doomsday is not far away! The first memory that I have of him is that he ‘corrected’ a 6th std girl by giving a lollipop daily. Things went fine (only for us) until he completed his UG. That was the time when he became my roommate. I was working then and he was (apparently) doing his Masters. He wouldn't share the house rent (even now he doesn't) and when we ask he would say stories that would put those that Jeeva says in the ‘Nanban’ movie to shame! And that was the year I barely saw him smile. And that probably was when I got closer with him - when we shared love stories and failure stories and most importantly, beer bottles. His girl had dumped him, all the companies that had come for campus placements had narrowly escaped housing a disaster and chose to overlook him much to his dismay and even his parents didn’t seem to be very understanding or supportive back then. And somehow, he found solace in Imran and me.

     Sometimes in a life that seems extraordinarily boring, too many things happen in what seems like a flash and we are left wondering with this questioned in our minds: ‘What just happened?’ Somewhere when our jaws drop and a mosquito, creates and runs a family and dies inside the mouth, we realize this – Life just happened. That, my friend, is what happened in my case as well.

     He became a bleddy professor and made many new friends. MANY. Plus understand the significance of repeated usage of the word here. Consequently, he started spending less time with us. We began fighting like we were a couple, husband and wife (people still pull our legs saying the same). Terms began rotting, or so I thought, there was this one single incident that shattered me completely and I decided not to be so close with him ever again. I even went ahead and told my friends that he is just a roommate and not a friend anymore. And the thing I hate about this guy is that he acts like a girl at times. Girls I have seen till now, I mean. For example, if we have a terrible argument one night, the next day he would pretend as if nothing ever really happened. Faak you man. Like seriously. 

     I tried to stay away from him but since the equation of the Universe demands and directs otherwise, I couldn't. Sadly, we are still roommates. I had to see his bleddy face daily. I read a saying on internet which said "Your best friends are going to hurt you every once in a while, you must forgive them for that". And I swear I keep forgiving this asshole every single minute for all the trash he throws at me (imagery ma) and we continue to happily wreck around with the happiness of everyone around.

Psychos Never Die

Dear Psycho No. 2,

I don't know how to start this. It's been so, so long since I wrote something; so long that I feel I have lost the writer in me. Nevertheless, I am writing this letter to you because I want to tell you something before you leave this place. I wish I had known you when I was young, or at least when you had hair on your head. Isn’t it strange - we both grew up in the same town, our houses just a hundred yards away, you had to pass my house (Devi Nagar Tollgate, as you call it) every time you had to go to your school and yet we never met. Had we met, these would probably been our mind voices: Nee - Yaaruda ivan paal kudikkura pilakaa payyan mathiri irukkaan! Naan - Yaaruda ivan domeru vella pannikku dress pottavan mathiri irukaan! And with that and not a word said aloud, we might have walked past each other.

The Vinayak Suzhi happened when you became my roommate at Saidapet, to be precise, the post New Year party that we had had in our room with Nivash. I was floored when you took my side and chastised Nivash for leaving me alone for the New Year eve's party. That was the day. I still remember our stay at Saidapet - the four psychos surrounded by Iyer-aathu families, making us feel like aliens - how you used to karichi kottify the neighboring maamis for drowning all your snores in their loud and useless gossip, how we sighted figures in our colony and how we fought over for the sundal that they gave us in colony temple.

If asked to choose: friend or figure, you will always choose the former. And that is what I like in you (Actually, the main reason for that, as Nivash would say, is that you never have/ will have figures in your life). This is not the first time we are going different ways, it had happened a couple of years ago, when I had to leave for Bangalore for work. I don't remember if I’d had the same pain in my ass as I have now. I am quite sure you will miss this place, if not us (Nivash, Dinesh or me), the half plate Kuska, the sumaar looking figures who will look back at you, the beach and many other worthless stuff.

As you know, I am a braggart. I usually brag a lot more when I am with you, just to make you talk and enjoy the comebacks that you give me. If there is some person who can surpass Santhanam or Siva Karthikeyan in giving counters, it will definitely be you. I am sorry that I pester you always, calling you sottai (sadly, that's the truth), or mentioning your dad or your shape, or your eight years engineering degree (that's the truth again), etc. The actual fact is, I like you to take the piss out of me. Not to forget the Murattu Singam kavithais from you. You're truly a creator, man! If I manage o make a movie in my lifetime, for sure, you will be the comedy script writer of the film. If the saying, "Laughter is the best medicine" is true, then I bet people who are with you will live for more than a hundred years. You have that in you, the knack of making people laugh so easily.

Even after knowing life, the phases of it, I somehow cannot digest you leaving us. I know I am talking as though you are going to some other planet, but still, we will not be under the same roof again - fighting over silly things, mocking each other, make maggi and eating it together at home - the reason why I am delaying my marriage this long, for the life with you, Nivash and Dinesh. Bachelor's life is the best and you people are a true example for it. I get splinters in my stomach each time thought of you leaving us strikes my mind. I don't really want to show it and at the same time I cannot digest the pain. I wish you the very best for your future endeavors, wish you get back your hair (at least partially), wish you go to gym and become like Salman Khan, wish you get the most beautiful and caring wife (I seriously don't; that's just the part of the sentiment that I am putting). 

I will miss you Mr. Pop Khan (Idhu usualla naan ella ponnungalukku solra mathirinnu ninaikkatha). No matter what, life is never going to be the same again for me, without YOU!

Yours Lovingly,

Psycho No. 4.

P.S- Perfectly, my blog hits its half century by immortalizing my only great friend who has crossed that milestone in life - Pop Khan

Editing Courtesy:- Sivagnanavathy Ksk aka Junior

Beatific Ambiguity - The Realization.

Note:- There is a huge twist in this story. Read through the entire post and you will find the twist at the end. You will only then know how this write up is special.

----

Dedicated to: You know who you are.

I had no intentions of looking forward to getting into a relationship. Commitments in a way scared me. I did not see myself ever wanting to meet a girl who could captivate me enough for me to be just myself in her company, shunning all the dramatic nonsense I usually do when I go out with different versions of the opposite gender. To me, most of them seemed to be the same with very minor variations. Self conscious, trying to be sappy all the freaking time, checking their make up in what they think is the time I am not noticing them, having the latest trend of the hair style that makes their head look like a huge sparrow nest and at times, brains bewitched enough to spend thousands on gifts for me. I just didn’t get it. No matter how many of them I went out with and shared unbelievable horrible jokes – for which they laughed like it was the funniest thing of the century – with, it always stayed as a one day entertainment factor for me, it failed to reach me personally.

It was just another day, I thought, reminding myself not to use the phone a lot and gearing up to talk endlessly as I packed my bag and checked my hair style in the mirror. Something seemed very out of place. A haircut, maybe. I rechecked if my camera and the additional lens were in their right spots in my bag and kick started my friend’s bike. It roared enough to awaken the whole neighborhood on that lazy Sunday morning. She was supposed to be meeting me at the mall. The rain clouds were gathering very prominently and I sped across the roads of Chennai; my Chennai. It has been two whole years since the bike I drove had kissed its streets and the feeling was just amazing as the breeze kissed me awake, prodding me to accelerate to the next degree. I parked the bike and came to the food court directly. She was waiting there, playing with her phone, making it ski on the table and catching it just before it fell. Nut case she is. I sat there, clicking a few pictures with my DSLR and posing for a few and making her take some, slowly relaxing myself and getting out of the sleep. This was about the second or third time I was meeting her and there was no need for either of us to pretend with each other. Being in my natural element, it felt good. As usual, I started bragging about the stupidity quotient of the mall we were in and she was slowly brimming with temper. I was beginning to enjoy it. After loafing around aimlessly in there, she finally made up her mind that she wanted to go to the bigger mall in the city. Women, I tell you. I always have this feeling that they know just exactly what they want and how to do a thing but they keep the men guessing and swear that they have no idea, hoping that all of a sudden we men could turn into mind readers and magician at the same time.

Some ten minutes later, we were driving towards the next mall, weaving our way through the traffic. She held my bag with my life, my camera in between and held onto some bar on the side of the bike’s seat. She kept shooing me off as I went on ranting about how Bangalore was a better place with a better climate and better looking girls to drool at. She kept telling me the directions, chiding me for not having listened to her to leave the bike and go by the train or bus. The sky was threatening to open up any moment and I was determined to reach the place before it started drizzling. The wind kept lashing my face with cold streaks of atmosphere and I shivered as we entered the parking lot. As usual, we headed straight to the food court and went around searching for the right place to buy food from. It wasn’t surprising that she pointed straight at the only vegetarian outlet there. It beat me how people could survive eating just green things – vegetables, greens, peas, fruits. Eew. I pitied them very genuinely and considered them very unlucky and cursed souls. But there I was, dragging myself to the vegetarian food. I ordered a plate of fried rice for the both of us and with one last sigh looking at all the chicken barbecue on the either side of me, I moved to the place where she was sitting, rotating her mobile between her fingers. Hardly 5 minutes into eating, she demands fried cauliflower and I go to wait in the long queue yet again. I could not get myself to say no to her. And it was just not fair because she seemed incapable of demanding anything that came with a huge price tag. I kept glancing back at the table and saw her concentrating very hard on doing something to the food on my plate. 10 highly irritating minutes later I walked back to the table with steaming hot manjurian and I saw that she had arranged the rice in such a manner that I could read her name between it. She smiled. I clicked a couple of pictures and ate the whole thing up, telling her how the manjurian reminded me of another girl in my past life and the story that related to it. She hummed at the right places and listened to me attentively. After eating at a torturous slow pace, we moved and walked around only to stop for ice golas. I picked up my favourite orange and she picked up a seemingly boring looking lychee flavor. Are girls always like that? They pick up the exact thing that will disgust guys and make them run for their lives.

We settled to some bench like thing where I spotted a really nice looking girl. After inquiring about the name of the hair cut she had and naming her as my dark parrot, I spoke more about myself. She was listening dreamily. She then clicked a picture of my tongue much to my horror – all of my mouth was painted in bright orange. Too many girls around. I couldn’t afford to look like an idiot. She had the time of her life, laughing at how much I could crib about my hair style and all my choices of sun shades that we tried to shop for me. We went through the movie hall waiting lobby, walked through practically all the floors, staring out through all the windows. Do women find pleasure in proving men that they are always right and not listening to them makes us men wrong? This one sure seemed to have some weird fun in telling me that I should’ve listened to her. It was raining cats and dogs outside and there was no way we could venture out of the mall. She had wanted to go to the beach and it didn’t look like she was looking forward to a drenching ride. We went down to the ground floor, to the centre of the mall where a gigantic Christmas tree stood with many hanging stream lights falling from the ceiling. It looked like all the kids less than 3 years of age in the city had been brought to that very place then. I was only too delighted to go clicking each of their cute expressions. She sat on some bench, tired of walking around for hours together.

I should admit that it was absolute delight bringing to use my 46k worth camera. I shifted lenses and for the next half an hour, I was lost in my own world. Occasionally, she would tag at my collar, looking at some adorable kid – her cue to me, asking me to click a picture of the kid she was looking at. I took some shots of her too, when she was posing for me and when she was dreamily look away somewhere. After what seemed like forever, the rain subsided and we decided to rush to the beach in between. Standing at the counter to pay the parking fee, I looked around at a couple walking beneath a single umbrella and wished I could capture that moment. When you become the owner of a camera, at least for a few months, the world seems to be arranged in various frames for you, waiting to be captured by you. I went around searching for the right route. I saw the tiny hotel that lay right across the street from the western side of the mall where I had had breakfast for the 2 years of my stay at Chennai. Only the board looked shinier now with a new coat of paint and I wondered silently how this huge mall had sprung up there all of a sudden.

Finding myself the right road, I felt at home, driving through lanes that I had lost touch with, those that had frozen in my memories that were now 2 years old. At that moment, I forgot about the girl on my bike, about the people in my life, about the responsibilities that governed me. Chennai was experiencing the best weather of the year and I accelerated even more, slowly taking in all the surroundings that then seemed to exist with a new shine after the showers. It somehow existed in the male adrenaline to enjoy the higher numbers of the speed factor. I had fun looking at the speedometer rising and falling every now and then. The beach welcomed me. It was hardly six in the evening and it was already growing dark. I parked my bike along the road adjacent to the beach sand and got myself an orange ice-cream bar. She pointed towards a bajji stall and jumped excitedly, running towards it even before I could catch up with her. I looked around at the waves there and she was visibly happy to be there. We ordered some and I took hold of my camera again, giving my bag to her.

I went around, running behind couples at a safe distance, capturing anything from human beings to crows to dust bins. She sat there in a small plastic chair clutching my bag tightly, shivering visibly and trying to eat an onion bajji. It was fun watching her to that. She hardly seemed to know how to eat it. I should admit, it was extremely tasty and hot, just the right thing to eat in the climate. We walked right to the waves under her blue umbrella, the winds accelerating to the wailing forties. At the sight of the waves, she ran into the water, making footprints on the wet beach sand. It was pure delight for me, capturing her, the waves, the rain clouds. I made her pose for a few pictures and she screamed in delight at my annoyed face when the waves refused to spare my branded shoes. Only I knew that those were my only pair of socks for the next 2 days as well. After she satisfyingly wrote our names on the beach sand and took one last glance at it, we walked back towards the bike. It was almost completely dark by then save for the street lights and a few ice-cream stands that were minimal on that rainy day. She was walking bare foot next to me, happy all over. As she tried to put on her sandals somewhere in between, she extended her hand towards me. I stood there wondering what I was supposed to do. “Hold my hand you idiot!” she said and I immediately extended mine and understood she needed it for balancing as she put on her footwear. Instinctively, I wrapped my left arm across her shoulder and held her close to me. Now that I think of it, I don’t have any clue how I did what I did do at that moment but it somehow felt right. I started the bike and she got on. I sped through the roads again, the rain starting to pour slowly. She directed me around and I filled her in with more stories of myself. I could feel her right hand gripping my shoulder tightly. It gave me a rush to speed on. The grip froze right there as if he hand was bound to my shoulder. Her fingers hardly moved.

At one point, I was beginning to wonder if she was guiding me through all the wrong ways just to prolong the ride and I asked it aloud too. In a way, I didn’t mind it. The ride was easily moving up to the top ten best rides of the year. I didn’t mind it, apart from the fact that the drizzle was settling down at a more regular pace and my fingers were going numb. I stooped the bike at what seemed to be the last signal near her house and what seemed to be the longest as well. I rested my left elbow on her leg and thought about the day. Beautiful it sure had been. We went to the MC Donald’s nearby and only while leaving from there it struck me that we had no picture of us together taken for that day. My friend who had come to meet us there clicked a few snaps of us as she sat snugly next to me, my arms around her shoulder and her head resting against mine – I am definitely a few inches taller than her. I walked her to the lane nearby and told her to be safe and text me after she reached home. She nodded and hugged me goodbye at the same spot where I had waved at her a few months ago.

Somewhere in the night, around 12, when I was messaging her and reflecting on the day, I admitted that though I had spoken so much to her, everything that was about me and my life, it still felt like there was a lot more to share, a lot more to discuss about and I had no clue why. She told me that she was extremely happy that I had hardly used the phone when I was with her. That was something, I noted for myself. Between some text regarding how the day had been, she had dozed off. Eventually, I did too.

The next day seemed to be my nightmare hangover. I had to get back to Bangalore and get back to work. The cold outside was freezing me and I did not like it in the least when my office id wouldn’t let me login to work from home. My junior - Jun – starts messaging me and trying to calm me down. I grab a cup of hot coffee and settle down in front of my laptop, arranging enough pillows and bedspreads around me. A message pops on my screen: Have you ever dreamt of how your date should be, with the girl you would like to spend the rest of your life with? I smile. Of course, I smile. I want to take her to a mall, be myself, talk with her about me, never pretend to be anything that I am not, maybe have lunch with her and spend a quiet evening with her. My Jun hums.

I go back to the refrigerator to check if there’s any dairy milk silk left in there to on much on while I wait for someone from office to respond regarding the login problem I was facing. I come and read my last message on screen and some realization strikes. Some girls are not the same after all.

The END

The Twist:-

*Scroll Down*

*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*

This post was written by 'MY' Junior aka Sivagnanavathy KSK.

P.S:- I just love her so so so so much. >:D<

My Wedding - through 'MY' junior's eyes

Hi People. Just felt like sharing a post which was written by 'MY' junior aka Sivagnanavathy KSK. Just click on the link below. You need to have some patience to read the entire post. Well, to throw some light on the post, as the title reads, It's about my wedding. :)

My Wedding - through 'MY' junior's eyes.

Leave back some comments on her post if you like it.

XoXo.. :)

Murphy's Laws on Women !!

Hope you have a good laugh after reading this.. I am quite sure all the guys will like this post. Courtesy:- Manisha from Malaysia

1. Chances are - If you think that a woman is beautiful, she will always have a husband, or a boy-friend - to prove it !

2. Chances are - The more beautiful a woman is, the greater the chances that, she may dump you !

3. Chances are - The more make up - a woman wears - she may look proprtionately uglier !

4. Chances are - the man standing next to a beautiful woman and chatting with her, may not be her brother !

5. Chances are - if the woman whom you like, likes you back, she may let you know about her interest in you, after you are married to another lady !

6. Chances are - The more you ignore a woman, the more she would be interested in you !

7. Chances are - The more you chase a woman, the faster she may run away from you !

8. Chances are - The more you like a woman, the more her father will dislike you !

9. Chances are - the number of bullets in the gun owned by the father of the woman you like, maybe directly proportional to the extent of your interest in his daughter !

10. Chances are - when you get a woman to be alone with you, her friend will come to meet her !

11. Chances are - when you get a woman to be alone with you, her friend who comes to meet her, will be a handsome and very exciting male hunk !

12. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, you are most badly dressed !

13. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, you forgot to brush your teeth !

14. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, you forgot to wear body deodarant !

15. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, you have an itch problem !

16. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, you have a gas problem in your tummy !

17. Chances are - the day, the woman whom you like comes to talk to you, that may be the day when, your ex-girl friend comes to re-concile with you !

18. Only 35 % of the women in this world are supposed to be beautiful. Chances are that, it is only the balance 65 %, who may be in your company !

பிரமச்சாரிகளுக்கு!

A Must read for people who had/will have 'Arranged' Marriage. Nice write up. It's quite lengthy but you will like the way it is written.

பெற்றோர்களால் நிச்சயிக்கப்பட்டு திருமணம் செய்த/செய்யப்போகும் அன்பு உள்ளங்களுக்காக…

என் ரெண்டாவது பொண்ணு அப்படியே என்ன மாதிரி , நல்ல சூட்டிப்பு. அவளுக்கு இப்பவே ஒரு பாய் பிரண்ட் இருக்கான். என் மொதப் பொண்ணுக்குப் பதினாறு வயசாச்சு. இன்னும் அவளுக்கு ஒரு பாய் பிரண்ட் இல்ல , சும்மா பேச்சுக்குக் கூட ஒரு பையன வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வந்ததில்ல. எப்படித்தான் கரை ஏறப் போறாளோ ? – ஒரு அம்மாவின் அங்கலாய்ப்பு.

திடும் … திடும் … திடும் …

கலாச்சாரக் காவலர்கள் , கலவரப்பட்டுக் கத்தியைத் தூக்க வேண்டியதில்லை. Drop your weapons, I say!

சம்பாஷணை நடந்தது ஐரோப்பியக் கண்டத்தில் , கவலைப்பட்டவரும் ஒரு ஐரோப்பியர்.

அங்கெல்லாம் பதின்ம வயது வந்ததும் பெத்தவங்க “ உன் வாழ்க்கை உன் கையில் ” னு நிஜமாகவே தண்ணி தெளித்து விடுகிறார்கள் , அதுக்கு முறையாக சென்ட்-ஆப் பார்ட்டி கூட உண்டாம்.

ஆனா நம்மூர்ல பையனோ பொண்ணோ ஸ்கூல் , காலேஜ் , வேலைக்குப் போயி , கல்யாணம் பண்ணிக்கற வரைக்கும் பெத்தவங்களோட ராடார் ப்ரீக்குவன்சிக்குள்ளதான் இருந்தாகணும்.

வைரமுத்து சொன்ன மூணாம் எட்டில் எல்லாம் இங்க யாருக்கும் திருமணமே நடக்கறதில்லை. நாலாம் எட்டுலதான் பசங்க செட்டில் ஆகவே ஆரம்பிக்கிறாங்க. ( இங்க “ செட்டில் ” ஆகறதுங்கற வார்த்தைக்கான விளக்கம் நபருக்கு நபர் வேறுபட்டாலும் , சாகற வரைக்கும் நம்ம மனசு செட்டில் ஆகாதுங்கறது வேற விஷயம்.)

பொதுவா நம்ம ஊருல பெத்தவங்களாப் பாத்து நிச்சயிக்கிற திருமணம் , மத சடங்குகளைத் தவிர்த்து , பெரும்பாலும் ப்ராசஸ் எல்லாம் ஒரே மாதிரியாத்தான் இருக்கும். சில வீட்டுல சீக்கிரமாப் பொண்ணு பாக்க ஆரம்பிச்சிருவாங்க , சில வீட்டுல ஒத்தப்படை , கண்டம் , திருநள்ளாறுனு கொஞ்சம் லேட்டாகும்.

நம்ப ஆளுகளும் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பாப்பாங்க. வேலைக்கு ஆகலேன்னா “ அழுத புள்ளைக்குதான் பால் ” னு புரிஞ்சுக்கிட்டு , வீட்டுக்கு போனப் போடும்போதெல்லாம் “ இப்போதான் ரமேஷ் கல்யாணத்துக்குப் போயிட்டு வந்தேன் , ரவி கல்யாணத்துக்குப் போயிட்டு வந்தேன் ” னு ஜாடையா பிட்டப் போட்டுப் பாப்பாங்க. அசரலேன்னா , கூட்டாளி ஒருத்தனப் புடிச்சு “ அப்புறம்.. , இவனுக்கு எப்போ ” னு மெதுவா வீட்டுல கேக்கச் சொல்லுவானுக. எதுக்கும் மசியலேன்னா கொஞ்சம் கிரிமினலா யோசிக்க ஆரம்பிச்சிருவாங்க. பொண்ணுக கிட்ட அடிக்கடி பேசற மாதிரி ஒரு செட்-அப் பண்றது. இல்லேன்னா பொண்ணுகளோட வெளிய போற மாதிரி ஒரு பாவ்லா காட்றதுன்னு உருண்டு பொரண்டு எப்படியாவது தங்களோட கல்யாண ஆசைய வீட்டுக்குத் தெரிவிச்சிருவாங்க.

ஆனா என்னிக்காவது வீட்டுல இருந்து , “ சரி உனக்குப் பாக்கலாமாப்பா ” னு கேட்டா மட்டும் , உடனே வெறச்சுக்குவானுக. என்னமோ இதெல்லாம் இவனுகளுக்குப் புடிக்காதுங்கற மாதிரி “ ம்ம்.. பாக்கலாம் பாக்கலாம் ” னு சலிச்சுக்குவானுக.

அவங்களும் “ வேற யாரையாச்சும் மனசுல வெச்சிருக்கியாப்பா ” ன்னு இவன் கண்ணாடி முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருக்கும்போதுதான் கேப்பாங்க. இவன் எப்படியும் மனசுல ஒரு பத்துப் பதினஞ்சு பேர வெச்சிருப்பான். அதெல்லாம் சம்பந்தப்பட்டவங்களுக்குத் தெரியுமா அப்படிங்கறதுதான் இங்க கேள்வியே ? கடைசியா ஒரு மாதிரியா மூஞ்சிய வெச்சுக்கிட்டு ” சரி என்னமோ பண்ணுங்க போங்க ” அப்படின்னுட்டு பர்மிஷன்(!) குடுத்துருவான

ஆனா “ என்ன மாதிரி பொண்ணுப்பா உனக்குப் பாக்கறது ?” ன்னு அவங்க கேட்டாத்தான் இருக்கு தீபாவளி.

முதல்ல எல்லாரும் முன்னுரிமை தர்றது புறத்தோற்றத்துக்குதான். இந்த விஷயத்துல ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு கனவு இருக்கும். சிலருக்கு “ சின்ன வீடு ” பாக்யராஜ் மாதிரி , சாமுத்ரிகா இலட்சணத்தோட வேலைக்குப் போகாத ஒரு பொண்ணு வேணும். சிலருக்கு வேலைக்குப் போகக்கூடிய , திறமையான மற்றும் அழகான பொண்ணு வேணும். தன்னையும் புரிஞ்சுக்கிட்டு , பத்தாததுக்குத் தன்னோட குடும்பத்தையும் புரிஞ்சுக்கணும் , உயரம் அஞ்சே அரைக்கால் அடி இருக்கணும் , பேசுனா பாடுனா மாதிரி இருக்கணும் , பாடுனா ஆடுனா மாதிரி இருக்கணும் , அப்படி , இப்பிடின்னு ஆயிரத்து எட்டரை இருக்கும்.

நம்ப பொண்ணுகளும் இதுக்கெல்லாம் சளச்சவங்க இல்லை. அவங்களுக்குப் பையன் அழகா இருக்கணும் , ஆனா காதலிச்சிருக்கக் கூடாது. ஆன்-சைட்ல இருக்கணும் , ஆனா எந்தக் கெட்ட பழக்கமும் இருக்கக் கூடாது. நாட்டுப் பற்று இருக்கணும் , ஆனா மினிமம் H1B விசாவாவது வெச்சிருக்கணும். தாடி வெச்சா மாதிரி இருக்கணும் , ஆனா ஷேவும் பண்ணி இருக்கணும் – அப்படிங்கற ரேஞ்சுல அவங்களும் நெறைய வெச்சிருப்பாங்க. ( இத பத்தி வாலி கூடக் கொஞ்சம் விலாவாரியா சொல்லி இருக்கார்)

ஆனா ஒண்ணுங்க , இவங்கல்லாம் கேக்கறா மாதிரி எல்ல்ல்லாத் தகுதியோட இருக்கற ஒரு பொண்ணோ , பையனோ பாக்கணும்னா ஜேம்ஸ் கேமரோன் கிட்ட சொல்லித்தான் செய்யணும்.

இதுக்கெல்லாம் விதிவிலக்கா சிலபேரு “ எதிர்பார்ப்புதான் ஏமாற்றத்தத் தரும் ” னு புரிஞ்சுக்கிட்டு சூர்யவம்சம் சின்ராசு மாதிரி “ பெரியவங்க , நீங்களாப் பாத்து எதச் செஞ்சாலும் , அத நான் ஏத்துக்கறேன் ” னு கால்லேயே விழுந்திருவாங்க.

ஏன்னா , ஒவ்வொருத்தருக்கும் இது வாழ்க்கையோட செகண்ட்-ஆப். ஆதனால “ ஆயிரத்தில் ஒருவன் ” மாதிரி எதுவும் ஆயிடக்கூடாதுங்கறதுல ரொம்பக் கவனமா இருப்பாங்க.

என்னதான் இத்தன நாளா பஸ் ஸ்டாண்ட் , ரயில்வே ஸ்டேஷன் , சினிமா தியேட்டர்னு பல எடங்கள்ல இவன் பொண்ணு பாத்து இருந்தாலும் அதுக்கப்புறம்தான் ஆபீசியலா குடும்பத்தோட பொண்ணு பாக்க ஆரம்பிப்பான்.

சின்ன வயசுல , “ வாடா , கல்யாணத்துக்குப் போகலாம் ” னு கூப்பிட்டா , “ வேற வேலை இல்லை உங்களுக்கு ” ன்னுட்டு குடுகுடுன்னு கிரிக்கெட் வெளையாட ஓடிப் போயிருவான். ஆனா இப்போ , “ ஏம்மா , இந்த மாசம் யாருக்கும் கல்யாணம் வைக்கலையா , ஒரு பத்திரிகைக் கூட வரலே ” ன்னு கேக்கற அளவுக்கு மாறிப் போய்டுவான். ஏன்னா , எப்படிப் பாத்தாலும் எல்லாக் கல்யாணத்துலயும் , இந்த மாதிரிக் குறைஞ்சது கண்ணுக்குத் தெரியாம நாலஞ்சு குரூப் பொண்ணு பாத்துக்கிட்டுதான் இருப்பாங்க.

ஆக “ ஒரு கல்யாணத்துக்கோ , கோவிலுக்கோ போயி சைட் அடிக்கறவன் மனுஷன் , குடும்பத்தோட போயி சைட் அடிக்கறவன் பெரிய மனுஷன் ” ங்கறத அன்னலட்சுமி சொல்லாமேயே நாம புரிஞ்சுக்கணும்.

முதல கட்டமா “ தம்பி ஒரு நல்ல போட்டோ ஒண்ணு இருந்தா எடுத்துக் குடுப்பா ” ன்னு வீட்டுல கேப்பாங்க.

ஆனா அப்படி இவங்க ஒரு நாள் கேப்பாங்கன்னு சொல்லி , அந்த நல்ல போட்டோவ அவன் கடைசி ரெண்டு வருசமாத் தொடர்ச்சியா எடுத்துகிட்டுதான் இருந்திருப்பான்.

“ மாப்ள , என்ன மட்டும் ஒரு சோலோ எட்றா ” (MANI,KATHIR and ESWAR ,SHIVA) ன்னு எதாவது பிக்னிக் ஸ்பாட்ல யாராவது சொல்லி உங்க காதுல விழுந்தா , “ சோலோ ” அப்படின்னாலே ஒருத்தர மட்டும் எடுக்கறது தானே ? ன்னெல்லாம் அறிவு பூர்வமா ஆராய்ச்சி பண்ணாம , அங்க ஒருத்தர் மேட்ரிமோனிக்கு ப்ரோபைல் போட்டோ எடுக்க ட்ரை பண்ணிட்டு இருக்கார்னு அவரு ஜாதகத்தப் பாக்காமயே நீங்க பட்டுன்னு சொல்லிறலாம்.

“ ப்ளீஸ்டா , மறுபடியும் எட்றா , தல கலைஞ்சிரிச்சு / கண்ண மூடிட்டேன் ” னு கூடவே இன்னொரு சவுண்டும் வரும் கண்டுக்காதீங்க …

கூந்தல் வனப்புக் குறைஞ்சவங்க எதிர்காத்து இல்லாத எடமா நிக்கணும் , ஷாம்பூ கீம்பு போட்டு புஸ்ஸுனு வெச்சுக்கணும் , தொப்பை இருக்கறவங்க மூச்ச வேற நல்லா இழுத்துப் புடிச்சுகிட்டே சிரிக்கணும்னு போஸ் குடுக்கறதும் கூட ரொம்ப ஒரு கஷ்டமான வேலதாங்க.

இந்த போடோடோவ எடுக்க மாட்றவன்தாங்க , உலகத்துலேயே பெரிய பொறுமைசாலி.

இதுல பரஸ்பரம் மாத்தி மாத்தி எடுத்துக்கறதும் உண்டு. “ நான் பார் உன்ன நச்சுனு எடுத்திருக்கேன் , நீ ஏன்டா இப்படி எடுத்து வெச்சிருக்கே ” ன்னு அடிச்சுக்குவாங்க. இப்படி ஒருத்தருக்கு எடுக்கப்படும் சாம்பிள் சராசரியா 300 ல இருந்து 500 வரைக்குமாவது இருக்கும். (டிஜிட்டல் கேமராவக் கண்டு புடிச்சவன் நல்லா இருக்கணும்) இப்படி இது வரைக்கும் உலகத்துல எடுத்த சோலோவ பிரிண்ட் போட்டு அடுக்கி வெச்சா அகிலமே அரை கிரௌண்ட் மாதிரிதான் தெரியும்.வித விதமா , ரகம் ரகமா ட்ரை பண்ணி , ட்ரை பண்ணி அரைகுறை மனசோடதான் ஒவ்வொருத்தரும் அந்த பைனல் போட்டோவப் போட்டிக்கு அனுப்பறாங்க.

சில பேரு நேர ஸ்டுடியோவுக்கு போயி , சாந்தமா முகத்துல பால் வடிய , ஒரே ஷாட்ல மேட்டர சிம்ப்ளா முடிச்சிருவாங்க.

அடுத்து பயோடேட்டா , ஜாதகத்தோட அந்த நல்ல போட்டோவையும் வெச்சு சமுதாய நதியில கலக்க விட்றுவாங்க.(ஏனைய வழிகள் – மாட்ரிமோனி சைட் , மங்கள சந்திப்பு , சொந்தக்காரங்க விடு தூது இத்யாதி , இத்யாதி)

இந்தக் கால கட்டத்துல பசங்க ரொம்பக் கண்ணியமாவும் , கனிவாவும் , கவனமாகவும் நடந்துக்குவாங்க. அவங்க சம்பந்தமான ஆளுகளோட அப்பப்ப “ என்ன பாஸ் , உங்க பைல் க்ளோஸ் ஆயிடுச்சு போல ? நம்புளுது ஒண்ணும் முடிவே தெரியல ?” னு பரஸ்பரம் விசாரிச்சுக்குவாங்க. இதே கால கட்டத்துல அவங்களுக்குத் தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ பெரும்பாலும் ஒரு பேக் ரவுண்ட் செக்கும் நடக்கும். (“ இது என்னோட நேர்மையக் கேலி பண்ற மாதிரி இருக்கு ” னு சொல்லவும் முடியாது)

எப்படியும் பத்து பொண்ணு போட்டோ வருதுன்னா , இவன் ஒரு ரெண்டு பேர செலக்ட் பண்ணி , அது டேலி ஆகி மேலிடத்துக்குப் (பெத்தவங்கதாங்க) போயி , லைட்டா ஒரு பேக்ரவுண்ட் ஸ்கேன் ஆகி , அப்ரூவல் ஆனதும் நேர நம்ம வில்லன் இருக்காரே , அதாங்க ஜோசியரு , அவருகிட்ட பைல் மூவ் ஆகும். அவரு வேறென்ன சொல்லிடுவாரு , “ ரெண்டு பொருத்தம் கூட இல்ல , மீறிப் பண்ணி வெச்சா 2012 ல உலகம் அழியறதுக்கு நாம் பொறுப்பாயிடுவோம் ” ங்கறா மாதிரி எதாவது சொல்லிடுவாரு.

இதே விளையாட்டு அங்க பொண்ணு வீட்டுலயும் நடக்கும். பெரும்பாலும் நம்மாள் செலக்ட் பண்ணி வெச்ச அந்தப் பத்துல ரெண்டு பொண்ணு , இவனப் பத்துல எட்டு ஆக்கி வெச்சிருக்கும். ஆக , என்னிக்கு ரெண்டு கிளியும் ஒரே சீட்ட எடுக்குதோ அன்னி வரைக்கும் இந்த விளையாட்டுத் தொடர்ந்துகிட்டே இருக்கும்.

ஒரு கட்டத்துல இந்த விளையாட்டு போர் அடிச்சுப் போயி , வெறப்பா “ மணல் கயிறு ” கிட்டு மணி மாதிரி இருந்தவங்க மொதல்ல கண்டிசன்ல இருக்கற AND Gate எல்லாத்தையும் OR Gate ஆ மாத்திப் பாப்பாங்க , அப்புறம் நாள்பட , நாள்பட கண்டிசன்களையே ஒவ்வொண்ணாக் கழட்டிவிட்டுக்கூடப் பாப்பாங்க. கடைசில ” பெட்ரோமாக்ஸ் கெடைக்கலேனா கூடப் போவுது , பந்தம் கெடச்சாக் கூடப் போதும் ” னு எதார்த்தத்துக்கு எறங்கி வந்தவங்க நெறையப் பேரு. .விட்டுக் கொடுத்தலே விவாகம் , காம்ப்ரமைஸ் தான் கல்யாணம் அப்படிங்கறத இங்க இருந்தே அவங்க புரிசுக்குவாங்க.

ரெண்டு குடும்பமும் பரஸ்பரம் செலக்ட் பண்ணி , ஜோசியர் சார் ஓகே பண்ணி , ஒரு நல்ல நாளாப் பார்த்து பொண்ணு பாக்க ஏற்பாடு ஆகும். பொண்ணு பாக்கப் போகும் போதே முக்காவாசி முடிவு பண்ணிட்டுத்தான் போவாங்க. அந்தக் கால்வாசிய முடிவு பண்ண ரெண்டு பேரும் தனியாப் பேசணும்னு சொல்லுவாங்க. பத்து விநாடி மௌனம் , முப்பது விநாடி ஸ்டார்ட்டிங் ட்ரபுள் , கொஞ்சம் உபசரிப்பு , சில சுய தம்பட்டம் , “ அது தெரியுமா , இது தெரியுமா ”, “ இது புடிக்குமா , அது புடிக்குமா ”, இடைல இடைல கொஞ்சம் வழிசல்னு ஒரு மாதிரியாப் பேசிட்டு வெளிய வந்திருவாங்க.

இதுதான் பொண்ணுன்னு உறுதி ஆயிட்டா , பிரச்னை இல்ல. இல்லேன்னா என்ன ? திரும்ப மேல இருக்கற பத்தியப் படிங்க.

ஒரு வழியா பொண்ணு ஓகே ஆயிடுச்சுன்னா , பெத்தவங்க தேதி குறிக்கறாங்களோ இல்லையோ , நம்மாளு மொதல்ல போன் நம்பரக் குறிச்சிக்குவான். அப்புறமென்ன ?

சங்கீத ஸ்வரங்கள் ஏழே கணக்கா , வேறே ஏதும் இருக்கா ?

சில பேரெல்லாம் ரொம்ப வெவரம். போகும் போதே , ஒரு சி.யு.ஜி பேக்கேஜோடதான் பொண்ணு பாக்கவே போறாங்க. இன்னும் கொஞ்சநாள்ல செல்போன்காரங்க இதுக்குன்னு தனியா “ சங்கீத ஸ்வரங்கள் ” னு ஒரு ஸ்கீம் விட்டாலும் விடுவாங்க போல.

இதுல நெறைய வெரைட்டி இருக்காங்க , பேட்டரி மாத்தி , சிம் மாத்தி , போன் மாத்தித் தொடர்ந்து பேசிக்கிட்டே இருக்கறது , விடிய விடியப் பேசறது , விடிஞ்சு எந்திரிச்சுப் பேசறது. அலாரம் வெச்சுப் பேசறதுன்னு , தொடர்ந்து நாப்பது மணி நேரம் பேசறதுன்னு சத்தமில்லாம நெறையப் பேரு கின்னஸ் சாதனை புரிஞ்சுகிட்டுதான் இருக்காங்க. இந்த மாதிரி ஆளுங்களப் பாத்தீங்கன்னா நைட் ஷிப்ட்ல இருந்து வந்த எபக்ட்லதான் காலைல ஆஃபீசுக்கே வருவாங்க.

போன்ல பேசற நேரம் போக அப்பப்ப சினிமாவுக்கோ , பீச்சுக்கோ , பார்க்குக்கோ வீட்டுக்குத் தெரிஞ்சோ , தெரியாமையோ போயிட்டு வருவாங்க. எங்க காலத்துல நாங்க பாக்காததா அப்படின்னு பெரியவங்களும் கண்டுக்காத மாதிரி விட்றுவாங்க.

இந்தக் காலகட்டத்தில் அம்பிகள் கூட ரெமோவாக மாறியதையும் , வீரவசனம் பேசிய பல ‘ மௌனம் பேசியதே ’ சூர்யாகளும் சரமாரியாகச் சரண் அடைந்ததையும் சரித்திரம் சிரிப்போடு , சந்தித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

கல்யாண நாள் நெருங்க நெருங்க , பத்திரிகை விநியோகம் , புதுத் துணி எடுக்கறதுன்னு பரபரப்பாக் காலம் ஓடிரும்.

இன்னியத் தேதிக்கு நம்ம நட்பு வட்டாரங்களுக்குப் பத்திரிகை கொடுக்கறது ஒரு பெரிய விஷயமே இல்ல. ரெண்டே நிமிஷம். இன்விடேசன ஸ்கேன் பண்ணி , “Please consider this as my personal invite” னு மெயில்ல அட்டாச் பண்ணிட்டம்னா வேலை முடிஞ்சுது. ஆனா பழைய டைரியைத் தூசு தட்டி எடுத்து , “ மனம் கவர்ந்த மங்கையை மணக்கும் முன் மணவோலை அனுப்ப மறவாதே ” ன்னு ஆட்டோகிராப் போட்டுக் குடுத்த எல்லாக் கல்லூரி நண்பர்களோட அட்ரஸையும் கண்டுபுடிச்சு , அவங்களுக்குப் பத்திரிகையத் தபால்லேயோ/ நேர்லேயோ குடுக்கற சொகத்தக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா நாம இழந்துகிட்டு வர்றோம் அப்படிங்கறத யாரும் மறுக்க முடியாது.

எந்த மதத்தவங்க கல்யாணமா இருந்தாலும் , கல்யாணத்துக்கு வர்ற நம்ப நண்பர்களுக்குத் தாகசாந்திக்கு வழி பண்ணலேன்னா நாம நன்றி மறந்தவங்க ஆயிருவோம். அப்புறம் எவளோ செலவு பண்ணிக் கல்யாணம் பண்ணினாலும் அதுல ஒரு புண்ணியம் இல்லாமப் போகக் கூட வாய்ப்பு உண்டு.

சரி கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் என்ன ?

ஒரு நீலகலர் டப்பர்வேர்ல ( Tupperware) சாப்பாட்ட எடுத்துக்கிட்டு ஆபீஸ் போக வேண்டியதுதான். மறந்து விடாதீர்கள் மக்களே , கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் ஒரு பெருமா ….. ற்றதுக்குத் தயாராகுங்கள்!